Het mysterie van de verschillende Dutch Ladies Open-bekers

Foto: Mimi Rhodes, winnaar van het Dutch Ladies Open 2025.

In 2024 gaf de Nederlandse Golf Federatie een bijzondere beker in bruikleen aan het Nederlands Golfmuseum: de beker voor het ‘Open Nederlands Golfkampioenschap voor dames’, zoals het op de beker ingegraveerd is. De beker wordt, sinds de herintroductie van het kampioenschap onder de vleugels van de federatie in 2021, jaarlijks uitgereikt aan de winnares van Nederlands meest prestigieuze golftoernooi voor damesprofessionals.

De beker wordt ondersteund door een houten sokkel waar omheen twee zilveren banden zijn geslagen. Hierin gegraveerd staan alle winnaars uit de geschiedenis van het toernooi, te beginnen met de Engelse Jane Forrest die de eerste editie in 1986 op de Hilversumsche won. Toch is er iets bijzonders aan de hand, want bladerend door de wedstrijdverslagen van de eerste edities van het kampioenschap valt op dat de winnaars van die jaren een hele andere beker omhoog hielden. De vraag is dan ook wat er met de eerste beker is gebeurd, en welke beker wordt op 18 mei eigenlijk uitgereikt, na afloop van het zesentwintigste Ladies Open op de Goyer Golf & Country Club? Reden genoeg om de geschiedenis van het Nederlandse Ladies Open nader onder de loep te nemen.

Lang, lang geleden

De geschiedenis van het Nederlandse Ladies Open is onderdeel van een veel grotere geschiedenis, namelijk die van het professionele wedstrijdgolf voor dames. De positie van vrouwen op de golfbaan volgde veelal de maatschappelijke ontwikkelingen van de tijd, al waren er wel degelijk geografische verschillen. Zo was de strikte scheiding tussen mannen en vrouwen, zoals gebruikelijk in het Verenigd Koninkrijk, in Nederland volledig afwezig. Wat alle landen wel gemeen hadden, was dat de positie van golfprofessional, ook die van de wedstrijd spelende professional - de ‘touring’ of ‘playing’ professional - voorbehouden was aan mannen.

In de Tweede Wereldoorlog kwam hier in de Verenigde Staten voor het eerst verandering in. Daar namen voor het eerst vrouwen deel aan professionele golfwedstrijden. De eerste wedstrijd waarbij ook prijsgeld aan vrouwen werd uitgekeerd, vond plaats in 1943: het All American Open op de Tam O’Shanter Golf Course in Niles, had zowel een dames- als een herenuitgave. Patty Berg won in 1943, en kreeg daarvoor wat oorlogsobligaties en kleding. Een jaar later, toen Betty Hicks won, was de vreugde over het hebben van een eigen toernooi wat geluwd toen men keek naar het verschil in prijzengeld: 14.000 dollar van Byron Nelson, tegen 500 voor Hicks. Dat moest beter, vonden de dames.

De dames in kwestie waren zeer progressief, hun tijd ver vooruit

En daarom besloten Betty Hicks, Ellen Griffin en Hope Seignious zich in 1944 te verenigen in de Women's Professional Golf Association en daarmee een eigen tour te starten. Een tour was niet meer dan een verenigen met leden, de speelsters, die eigen toernooien moesten zien te realiseren, het broodnodige prijzengeld hiervoor bijeen moest zien te brengen, om diezelfde leden naar behoren te kunnen belonen. Daarvoor waren naast gastvrije clubs, vooral gulle sponsoren nodig. De dames in kwestie waren zeer progressief, hun tijd ver vooruit, iets wat bijvoorbeeld ook tot uiting kwam in het aannamebeleid van hun vereniging: alle vrouwen, ongeacht ras of economische achtergrond, konden lid worden, mits hun golfspel daar ook aanleiding toe gaf natuurlijk.

Achter deze glanzende idealen ging echter wel een harde realiteit schuil, waarin het vechten was, in eerste instantie tegen de weerstand van vooral de mannelijke amateurwereld. Het waren namelijk precies deze mannen die in de hoedanigheid als clubvoorzitter of bestuurslid beslisten over de vraag of ze de baan van hun club ter beschikking wilden stellen aan een toernooi voor damesprofessionals. Het was daarnaast ook niet makkelijk om dames ertoe te bewegen lid te worden van de tour en ze vervolgens ook te behouden.

Volgens Hicks hielden de meeste vrouwelijke professionals één oog op de bal gericht, terwijl ze met het andere uitzagen naar een kandidaat om hen van de golfcourse naar het altaar te geleiden. Tenslotte was de eerste damestour ter wereld was ook bepaald geen vetpot; het moest het vooral hebben van de ijzeren van wil van de eerste, veelal idealistisch gemotiveerde deelnemers. Betty Hicks vertelde er later zelf het volgende over:

"The first organization of women’s professional golf was conceived in wrath, born into poverty, and perished in a family squabble… a bawling scrawny child of early day feminists, a beggar of a child pleading for tournaments and for amateurs to become professionals to play in those tournaments."

Deze eerste damestour leidde dan ook een enigszins zieltogend bestaan, maar het toonde aan dat het dus wel degelijk kon, een eigen tour voor dames. Het leidde tot een volgend initiatief onder leiding van golfers Patty Berg en Babe Zacharias, echtgenoot George van laatstgenoemde en sportpromotor Fred Corcoran, gesteund door Wilson Sporting Goods Company, dat heel graag de damesmarkt voor golfartikelen wilde aanboren. Zo werd in 1949 de Ladies Professional Golfers Association (LPGA) opgericht, waarin de WPGA werd opgenomen. Deze organisatie verzorgt tot op de dag van vandaag de Amerikaanse tour, zoals we die kennen.

De oversteek

Tekenend voor het vooruitstrevende feminisme dat aan de wieg van de Amerikaanse damestour stond, is dat het vervolgens drie decennia duurde voordat er aan de overzijde van oceaan een dergelijk initiatief van de grond kwam. Niet toevallig viel dit samen met de tweede feministische golf. Pas in 1979 werd een Europese organisatie opgericht, de Women Professional Golf Association. Een damestour die het eerste jaar 20 leden telde, die speelde om een prijzenpot van 76.000 pond, in eerste instantie alleen in het Verenigd Koninkrijk maar vanaf 1984 ook op het Europese vasteland.

Het was ook niet zo dat deze Europese tour meteen instapte op het niveau dat in Amerika al bereikt was. De eerste tour van 1979 bevatte bijvoorbeeld ook wedstrijden waar de winnaar een schamele 200 pond in ontvangst mocht nemen, terwijl onder impuls van de tweede feministische golf het prijzengeld in Amerika ongeveer verdubbelde en winnaars een veelvoud hiervoor incasseerden. Het grote verschil tussen Europa en Amerika was natuurlijk de zichtbaarheid van golf op televisie. In 1978 bereikte de rechtstreekste uitzending van de Los Angeles Open bijna 8 miljoen huiskamers, het US Women’s Open - van de LPGA - werd stukken minder bekeken, maar bereikte alsnog bijna 2,5 miljoen huiskamers. Dat stak wel erg schril af bij de enkele minuten waarin Frans Henrichs het heren Open mocht verslaan in Studio Sport.

Van meet af aan werd de Europese tour, net als de uit dezelfde periode stammende Japanse tour, gezien als springplank naar de grote, lucratievere Amerikaanse tour. En net zoals in Amerika was het ook voor de Europese organisatie zoeken naar geschikte mogelijkheden om toernooien te organiseren. Daarnaast probeerde de organisatie zichzelf te verkopen. En dat moest dertig jaar na de introductie in Amerika, nog steeds gebeuren in een wereld die niet massaal stond te juichen voor damesprofessionals.

De 'proettes’ moesten vriendelijk zijn tegen sponsors, toeschouwers en journalisten

De WPGA hanteerde daarom een strikt ‘deurbeleid’. Het gedeelde belang van organisatie en speelsters was het aantrekken van gelden. Daarvoor moesten sponsoren worden aangetrokken, moest de pers verslag doen, liefst positief, en moesten er zoveel mogelijk toeschouwers naar de toernooien komen. Hiervoor probeerde de organisatie een zo strak mogelijke toernooi te organiseren waarbij de deelnemers kort gehouden werden. Dagelijks werd de ‘proettes’, een uit Amerika overgewaaide benaming voor de speelsters, voorgehouden dat ze vriendelijk moeten zijn tegen sponsors, toeschouwers en journalisten. Iets wat goed lukte, want het viel een verslaggever op dat ze wel erg braaf waren in hun uitspraken. Uit hun monden niet dan lof voor de toernooien, alles ’lovely, super, well organised and great fun’.

Dicht bij huis kreeg België in 1985 haar eigen Ladies Open. Op Waterloo Golf Club speelden 40 speelsters om een pot van 40.000 pond, waarbij 5.000 pond voor de winnares was gereserveerd, en het bedrag steeds minder werd tot de 244 pond voor de laatste die de cut haalde. En dan waren er natuurlijk nog die de cut niet haalden. In dit toernooi deed voor het eerst een Nederlandse mee, amateur Marischka Zegger. De op dat moment in België woonachtige achterkleindochter van Gerry del Court van Krimpen haalde de cut. Niet verwonderlijk dat het een amateur was die als eerste Nederlander aan dit profcircuit deelnam, want er waren in 1985 nog steeds geen vrouwelijke wedstrijdprofessionals in Nederland.

De eerste editie

Datzelfde jaar probeerde de WPGA een Nederlands toernooi van de grond te krijgen. Net als in België werd hiervoor eerst contact gelegd met de landelijke federatie. De NGF stond hier positief tegenover en vroeg de Hilversumsche Golf Club het toernooi te huisvesten, als voorbereiding op het herentoernooi dat de twee daaropvolgende jaren daar zou plaatsvinden. Na een positief antwoord van de club was het alleen nog wachten op sponsoring, waarvoor de WPGA altijd afhankelijk was van het lokale organisatieteam.

Gelukkig was Robbie van Erven Dorens bereid dit op zich te nemen, hij deed immers al hetzelfde voor het herentoernooi. Hij vond een geschikte hoofdsponsor in automatiseringsbedrijf Volmac, in de jaren ’70 en ’80 groot geworden en later een van de eerste Nederlandse bedrijven die aan ‘zakelijk golfen’ deed op thuisbaan De Verwaeyde Sandbergen (Het Rijk van Nunspeet). Zodoende was het in 1986 zover: het eerste Dutch Ladies Open, net als bij het herenequivalent een jaar later dan de Belgische evenknie.

Gelukkig voor het eerste Nederlandse Ladies Open had zich ook precies dat jaar een eerste Nederlandse wedstrijdprofessional bij de WPGA aangesloten: de 24-jarige Marjan de Boer van Golfclub Lauswolt. Uit de melding in maandblad Golf valt goed op te maken in wat voor omstandigheden dit had plaatsgevonden:

"De 24-jarige Friezin is op 1 februari met een [gehuurde] kampeerauto naar Spanje vertrokken om daar in de zon en op goed onderhouden banen te oefenen. In april zal zij naar Engeland gaan voor de start van het WPGA-circuit, de tour van de Women Professional Golfer's Association. Het ligt in de bedoeling dat zij alle 19 toernooien die dit seizoen op het programma staan, zal spelen. Er zijn 10 toernooien op de Britse eilanden en 9 op het continent. Marjan de Boer is met haar stap de eerste echte damesprofessional van de Benelux."

In Engeland trainde De Boer onder leiding van Colin Mackay, de bekende oud-professional van Spaarnwoude, bij wie ze ook logeerde, om zoveel mogelijk de kosten te drukken. Zo leek het Nederlandse begin met professioneel dames golf erg op de eerste jaren uit de Amerikaanse tour. Want naast de camper van Marjan de Boer stonden er op de parkeerplaats bij de toernooien meerdere concurrerende campers opgesteld. Toch was de sfeer familiair, er heerste een gevoel het samen te doen. Het reizen per camper had echter wel een nadeel:

"Het rijden met de camper bracht één vervelend probleem met zich mee. Eén tot twee dagen na een lange rit had ik geen gevoel in mijn handen door de stuurtrillingen. Het putten en chippen ging dan slecht."

Na de eerste toernooien in Groot-Brittannië, waarin De Boer, haar eerste cheques won, hielp het lot haar een handje. In België speelde ze onder meer met de Nederlandse ‘amatrices’ Alice Janmaat en Marischka Zegger-Swane, wier echtgenoot Johan haar prompt aan een sponsordeal hielp. Hierdoor kon De Boer afscheid nemen van de camper.

In een zonovergoten juni-weekend stond het eerste Ladies Open van Nederland op het programma, 72 holes strokeplay op de par-72 baan van de Hilversumsche Golf Club. De honderd speelster van de WPGA lieten goed golf zien. Vooral de 66 slagen van de Engelse Jane Forrest over de tweede 18 holes, waaronder zes birdies, sprak tot de verbeelding. Met 282 slagen over 72 holes zou zij het toernooi ook winnen, en die fameuze derde ronde zou in de daaropvolgende jaren slechts tien keer verbeterd worden.

De beker in 1986

Voor haar overwinning incasseerde Forrest niet alleen 25.000 gulden, maar ook een wisselbeker. De wisselbeker van 1986 was echter een andere dan de beker waar in het weekend van 16 t/m 18 mei op gespeeld wordt op Goyer G&CC. Een foto uit 1986 van de winnaar met de beker is niet voorhanden, maar uit de daaropvolgende jaren en bijbehorende foto’s kon worden afgeleid dat steeds dezelfde beker werd uitgereikt: een slanke, zilveren exemplaar op een houten sokkel.

19 slagen achter Forrest eindigde Marjan de Boer op een 33ste plaats, van de 100 deelnemers, wat haar 1.368 gulden opleverde. Van de Nederlandse amateurs leverde Nan Croockewit de beste score in; zij werd 54ste.

Dat een vrouwentoernooi nog een curiosum was, bleek wel uit de verslaggeving van het toernooi. In maandblad Golf werd geopend met de stelling dat voor wie van golf hield of van vrouwen - ‘de andere volgorde mag ook’ - het Ladies Open de moeite van het bezoeken waard was. Ondanks de uit hetzelfde verslag afkomstige bewering dat vrouwen van nature meer ‘verfijning en gratie’ bezitten, was de publieke belangstelling niet om over naar huis te schrijven. De 800 toeschouwers van dat weekend dtelden de sponsors niet tevreden, maar gelukkig voor het toernooi had Volmac zich voor drie edities gecommitteerd.

In het daaropvolgende jaar, 1987, bleven de verwachtte gratie en verfijning uit. Met Engelse Laura Davies was er volgens de verslaggever van Golf wel een ‘attractie van formaat’ te bewonderen op de baan van de Haagsche Golf & Country Club, waar het toernooi dat jaar plaatsvond. Zij was die jaren de beste speler op de Europese tour, die in vier jaar tijd een keurig jaarsalaris van een secretaresse bij elkaar had geslagen.

Laura Davies een ‘attractie van formaat’

Davies was echter ook de verpersoonlijking van de strijd die vrouwen moesten leveren om als volwaardig sporter geaccepteerd te worden. De beste speelster van dat moment paste maar moeilijk in het, vooral door de golfende mannen, gewenste plaatje. Een commentator van het Amerikaanse tv-station CBS noemde Laura Davies en de anderen vanwege hun uiterlijke kenmerken en geaardheid zelfs schadelijk voor de sport. Zover ging men in Nederland niet, al zullen typeringen als ‘attractie van formaat’ en ‘85 kilogram schoon aan de haak’ vandaag de dag niet snel meer te lezen zijn. Hoe dan ook, de Schotse Dale Reid won het toernooi van 1987 met onder meer een geweldige tweede ronde van 5 onder par. De 19-jarige Mette Hageman van de Rosendaelsche Golfclub werd de beste amateur met een prachtige score van 298, meer dan 10 slagen beter dan Nan Croockewit het jaar voordien, en dat op de baan die na dit toernooi als ‘Ladykiller’ te boek zou komen te staan.

Foto onder: Dale Reid met beker en cheque (1987).

En hoewel de winnaar van 1988 op de Rosendaelsche Golfclub, de Française Marie-Laure de Lorenzi, veel beter in het ideaalbeeld van pers en organisatie paste, leidde het niet tot de gehoopte publieke belangstelling. Na de derde editie van het toernooi, viel het doek dan ook voor een eerste keer:

"Volmac zag er niets in om als sponsor door te gaan. Op zich begrijpelijk omdat het Ladies Open publicitair geen succes was. Publiek kwam er - afgezien van invitees - nauwelijks en ook de televisie bleef afwezig. Wellicht dat het allemaal te vroeg was voor golfend Nederland."

Foto onder: Marie Laure de Lorenzi (1995).

De eerste doorstart

Toch hield men nog vast aan het toernooi. De kalender voor 1989 was zelfs al definitief vastgesteld toen dan toch een streep door het Ladies Open werd gehaald. Het leidde tot veel gefronste wenkbrauwen en reputatieverlies. De NGF voelde zich hiervoor verantwoordelijk en gaf REVED de opdracht te blijven speuren naar mogelijkheden om het toernooi weer tot leven te wekken. Het duurde tot 1992 voordat er weer een hoofdsponsor was gevonden: Holiday Inn Leiden verbond zich voor twee jaar aan het toernooi, dat beide jaren op de door Donald Steel ontworpen 18-holes baan van de jonge Rijswijkse Golfclub werd gehouden, niet geheel toevallig vlakbij het hotel in Leiden. Het toernooi was wel teruggebracht tot 54 holes en daarmee moest blijken of Nederland nu wel rijp was voor het Ladies Open.

Dat bleek nog steeds een lastig verhaal. Want na de edities van 1992, een prooi voor de Française Valérie Michaud, en die van 1993, gewonnen door Australische Corinne Dibnah (de partner van oud-winnaar Dale Reid) was het voor Holiday Inn Leiden genoeg. Nadat dit bedrijf zich als sponsor had teruggetrokken wist Van Erven Dorens Sens (Stichting Exploitatie Nederlandse Staatsloterij) te strikken. Voor de periode van twee jaar werd dit gecombineerd met de gastvrijheid van Het Rijk van Nijmegen als decor voor het Ladies Open.

Foto onder: Valerie Michaud kust de beker (1992).

Foto onder: Corinne Dibnah en NGF-president Rolf Olland (1993).

Het eerste jaar in Groesbeek tekende zich een verrassing van formaat af: Liz Weima, na Marjan de Boer de twee wedstrijdspelende professional van Nederland, wist het toernooi te winnen, vooral dankzij een fabelachtige 68 in de tweede ronde, een nieuw baanrecord. Het jaar daarop was het voor het eerst iemand die een tweede keer het toernooi wist te winnen: Marie-Laure de Lorenzi. Haar 201 over de drie keer 18 holes is nog steeds de laagste score in de historie van het toernooi. De 66 slagen over de tweede ronde betekenden eveneens een verbetering van het baanrecord van Liz Weima. Van de edities 1994 en 1995 is ook bekend dat de winnaars naast de wisselbeker een schaal kregen, die zij waarschijnlijk mochten houden.

Foto onder: Leo van Gastel en Liz Weima (1994).

Na 1995 speelde het bekende euvel jammer genoeg weer op: Staatsloterij stopte met de sponsoring. ‘Golf-guru’ Robbie van Erven Dorens hoefde niet lang na te denken om te vertellen waar dat aan lag:

"Het grootste probleem voor de Staatsloterij was de geringe publiciteit èn het weinige publiek. Maar ik denk dat dit een probleem met damessport in het algemeen is. Hoe hoog het niveau is en hoe goed de prestaties ook zijn, de Nederlander is er nauwelijks in geïnteresseerd."

Dit keer leek het er lange tijd op dat het Ladies Open dood en begraven was. De NGF trok haar handen van het toernooi af en daarmee was een belangrijke, constante factor in het geheel verdwenen. Bovendien stond het Nederlandse Open niet alleen, ook in België verdween het Ladies Open van het toneel. Daar zou het pas in 2022 weer terugkeren.

De tweede doorstart

In 2000 kwamen er een aantal ontwikkelingen samen die ervoor zorgden dat het Ladies Open weer georganiseerd werd. Ten eerste bestond de Kennemer Golf & Country Club 90 jaar en dat feest moest luister worden bijgezet met een groot internationaal toernooi. Het Dutch Open voor heren was niet haalbaar vanwege de logistieke problemen die dat met zich meebracht, maar een dameskampioenschap leek wel haalbaar. Bovendien was toenmalig voorzitter Cees Molenschot onder de indruk geraakt van het pleidooi dat titelhouder Marie-Laure Lorenzi voor herintroductie van het toernooi bij hem had gehouden. Tenslotte was playing professional Mette Hageman dat jaar chairman van de Players' Council van de European Tour - voorzitter van de spelersraad - die een nieuwe hoofdsponsor voor het toernooi vond: Mexx, een Nederlands modemerk voor Moustache (mannen) en Emmanuelle (vrouwen) uit Voorschoten. Mexx sponsorde in die jaren ook al het Antwerpse graveltennistoernooi voor dames en wilde de pr-activiteiten graag uitbreiden. Een professionele golfwedstrijd in de Benelux leek de sponsor wel een aardige mogelijkheid hiertoe.

De Europese Dames Tour was als altijd naarstig op zoek naar toernooien en zodoende werd er een contract getekend voor drie jaar een Ladies Open in de Benelux, waarvan de eerste twee jaar op de Kennemer zouden plaatsvinden en daarna misschien wel een editie een België, zo hoopte men toen nog. Laura Davies, die gezien haar kwaliteiten makkelijk op de Amerikaanse tour had kunnen spelen, was dat jaar weer de te kloppen vrouw. "De forse Engelse slaat menig man er met gemak uit en dat is aardig om te zien", zo werd het lezerspubliek van GOLFjournaal voorgespiegeld.

Waarschijnlijk omdat het toernooi van 2000 van de NGF losgezongen was (de organisatie was nu immers in handen van REVED), werd een nieuwe wisselbeker uitgereikt. De Duitse Tina Fischer bleef zeven slagen onder par en kreeg daarvoor als winnaar deze nagelnieuwe wisselbeker uitgereikt. Marjan de Boer eindigde ex aequo met Laura Davies op een keurige negende plaats. 

Foto onder: Tina Fischer en Marieke Zelsman met de nieuwe bekers op de cover van GOLFjournaal (2000).

Het jaar daarop was dezelfde beker voor de Française Karine Icher, na een spannende play-off met Suzann Pettersen uit Noorwegen.

Foto onder: Karine Icher (2001).

Het toernooi van 2002 zou ook weer op de Kennemer plaats vinden, maar er kwam een kink in de kabel. Sponsor Mexx werd overgenomen door het Amerikaanse Liz Claiborne Inc., en die sneden na 11 september 2001 zo stevig in alle sponsoractiviteiten dat het Ladies Open naar alternatieven op zoek moest. Het kwam daarmee eerst op losse schroeven te staan en vervolgens zette REVED er een streep doorheen.

De derde doorstart

Toen het toernooi in 2003 wederom niet werd georganiseerd, besloten drie leden van Kennemer (Evert van Woudenberg Hamstra, Michel Mutsaers en Bert Lips) het over een andere boeg te gooien. Met de Stichting Professioneel Damesgolf wilden zij donateurs werven om het toernooi van 2004 wel weer te kunnen organiseren. Particulieren werd gevraagd het toernooi mede mogelijk te maken, precies zoals in de jaren ’50 van de vorige eeuw voor het herentoernooi was gedaan, toen het initiatief ook al uit Zandvoort kwam.

In 2004 was het dan toch weer gelukt. Dankzij het goede werk van Stichting Professioneel Damesgolf, maar ook vanwege de grote steun die dat jaar van hoofdsponsor KLM kwam. De luchtvaartmaatschappij nam dat jaar ook het herentoernooi onder haar vleugels, en de combinatie met een damestoernooi was aantrekkelijk. In de nasleep van deze verandering was Robbie van Erven Dorens REVED niet langer promotor van het toernooi. This is Golf (TIG) werd deze opdracht gegund. De Kennemer zou nog twee edities als gastheer van het toernooi fungeren en daarna moest een andere vereniging het maar overnemen.

"Ik had nog nooit zoveel mensen zien meelopen"

De editie van 2004 was memorabel, onder meer vanwege de enorme belangstelling voor het toernooi, maar vanwege het goede spel van Dewi-Claire Schreefel, het 18-jarige toptalent van de Sallandsche Golfclub, dat haar zenuwen in bedwang hield: "Ik was zo zenuwachtig, ik stapte met trillende knieën de eerste tee op. Het was erger dan bij de twee Junior Solheim Cups waar ik meespeelde. Ik had nog nooit zoveel mensen zien meelopen." Met 224 slagen werd Schreefel de beste amateur van het weekend. Elisabeth Esterl, voor de gelegenheid gekleed in een ludieke ‘kaartspel-broek’, ging met de overwinning lopen. De 20-jarige Italiaanse Trulia Calzavara verbeterde het baanrecord van Dale Reid uit 2001 met één slag, van 66 naar een fenomenale 65.

Foto onder: Dewi-Claire Schreefel met de beker voor de beste amateur (2004).

Foto onder: Elisabeth Esterl (2004).

Interessant is dat Elisabeth Esterl na haar winst niet dezelfde beker kreeg als Tina Fischer en Karine Icher, maar dat voor de Duitse kampioen de oorspronkelijke beker weer tevoorschijn was getoverd. Voor de beste amateur van het toernooi, Dewi-Claire Schreefel, was een nieuwe beker gekocht, vergelijkbaar met de nieuwe Robbie van Erven Dorens Trofee voor de beste amateur in het herentoernooi. Toch is er tussen de editie van 2004 en 2005 iets rondom de bekers gebeurd, want in 2005 lijken beide bekers van het toneel verdwenen te zijn. Mogelijk op instigatie van KLM kregen Virginie Lagoutte (winnaar) en Marjet van der Graaff (beste amateur), geen bekers uitgereikt, maar beide een reusachtig KLM-huisje.

Foto onder: Zaanse ‘huizen’ voor Virginie Lagoutte (links) Marjet van der Graaff (rechts) (2005).

Nieuwe baan, ‘nieuwe’ beker

De Einhovensche Golf werd vanaf 2006 het nieuwe strijdtoneel voor het Ladies Open. Naast het huisje van KLM kreeg de winnaar nu ook weer een beker. Stephanie Arricau uit Frankrijk kreeg een nieuwe, maar toch ook weer bekende beker als winnaar van het toernooi. De beker die Dewi-Claire Schreefel in 2004 nog als beste amateur in ontvangst had mogen nemen, had een historiserende metamorfose ondergaan, en was voorzien van een sokkel met daarin gegraveerd de namen van alle winnaars sinds 1986. Sinds 2006 is dit de beker die wordt uitgereikt aan de winnaar van het toernooi. En gedurende het jaar wordt deze beker tentoongesteld in het Nederlands Golfmuseum in Afferden.

Foto onder: Tania Elosegui met de ‘nieuwe’ beker (2009).

Na Eindhoven, dat van 2006 tot en met 2009 gastheer van het Ladies Open was, was het drie keer de beurt aan Broekpolder (2010-2012) en eveneens driemaal aan The International om het toernooi te verwelkomen. Vooral 2015 was een memorabele editie vanwege de winst van Christel Boeljon, die als tweede Nederlandse de beker omhoog mocht houden.

Foto onder: Christel Boeljon (2015).

Ondanks de zege van Boeljon werd het toernooi nooit helemaal wat TIG ervan verwachtte. Directeur Martijn van der Meulen verwoordde het als volgt:

"Het waren succesvolle toernooien met goede winnaressen, maar we zagen de voorbije jaren nauwelijks groei in de belangstelling voor het evenement. Vorig jaar was Christel Boeljon op de laatste dag vier slagen los en wees alles erop dat we voor het eerst in meer dan twintig jaar een Nederlandse winnares zouden krijgen, maar voor extra publiek zorgde dat nauwelijks. Dat deed ons beseffen dat het toernooi na tien jaar ook wel toe was aan vernieuwing."

Die vernieuwing kwam in de vorm van het Ladies Nations Invitational, een landenwedstrijd die werd georganiseerd tijdens de ING Private Banking Golf Week van 2016.

De vierde doorstart

En weer lag daar een bijna drie decennia oud golfkampioenschap te wachten op reanimatie. En zoals alle vorige keren was er ook nu weer een partij die daar wel brood in zag. In 2021 was het weer de landelijke federatie die de handschoen oppakte. En daar waren ook een goede redenen voor: vrouwengolf en duurzaamheid. De NGF zag dat golfende vrouwen - en dan met name in de jongere leeftijdscategorieën - ondervertegenwoordigd waren in de ledenbestanden van de aangesloten verenigingen. Van een toernooi als het Ladies Open werd verwacht dat het jongere generaties, en dan vooral vrouwen, zou aanspreken. Daarnaast zette de federatie in op een duurzaam toernooi, waarmee het geheel als ‘van nu’ moest aanvoelen.

De NGF sloeg de handen ineen met Golf Team Holland, een aan de NGF gelieerde stichting die startende pro’s terzijde staat. Een jaar daarvoor, in 2020, was Big Green Egg partner geworden van de federatie. Daarmee was aan bijna alle voorwaarden voor een nieuwe uitgave van het toernooi voldaan. Toen de jubilerende Rosendaelsche Golfclub (125 jaar in 2020), net als de Kennemer in 2000, het kampioenschap graag wilde ontvangen op haar 18-holes baan, stond niets een heruitgave van het Ladies Open meer in de weg.

Na de overwinning van de Zweedse Anna Nordqvist op de Rosendaelsche in 2022 werd de sokkel uitgebreid met een nieuwe ring, waarop naast Nordqvist nu ook Trichat Cheenglab (2023), Jana Melichova (2024) en Mimi Rhodes (2025) zijn ingegraveerd.

Daarmee is er enigszins duidelijk over de geschiedenis van de beker voor de overall winnaar van het Ladies Open. Van de oorspronkelijk beker ontbreekt momenteel nog ieder spoor. Weet u meer van deze beker: laat het ons graag weten!

Foto onder: Anna Nordqvist (2022).

Foto onder: Mimi Rhodes met de beker (de sokkel is uitgebreid met een nieuwe ring) (2025).

Statistieken

Beste 1e ronde: Gladys Nocera (Fra, 2007) en Sofie Bringner (Zwe, 2023): 64
Beste 2e ronde: Trulia Calzavara (Ita, 2004), Gladys Nocera (Fra, 2008), Lisa Holm Sorensen (Den, 2008) en Gurleen Kaur (VS, 2023): 65
Beste 3e ronde: Nicole Broch Estrup (Den, 2023), Stephanie Kyriacou (Aus, 2021), Sanna Nuutinen (Fin, 2021): 65
Beste 4e ronde: Cathy Panton (GB, 1987), Sophie Witt (Dui, 2022), Stephanie Kyriacou (Aus, 2021), Laura Fuenfstueck (Dui, 2021), Lydia Hall (Wal, 2021): 67
Laagste totaalscore 3 ronden: Marie Laure De Lorenzi (Fra, 1995), Gwladys Nocera (Fra, 2007): 201
Laagste totaalscore 4 ronden: Stephanie Kyriacou (Aus, 2021)

Top 10-noteringen Nederlandse profs

Liz Weima (1994), Christel Boeljon (2015): 1
Dewi-Claire Scheefel (2012, 2014): 4
Dewi Weber (2021): 5
Nikki Hofstede (2024): 7
Mette Hageman (1995), Zhen Bontan (2022): 8
Marjan de Boer (2000), Christel Boeljon (2011): 9

Beste scores Nederlandse amateurs

Christel Boeljon (2008): 70-70-71=211
Mette Hageman (1987): 75-73-77-73=298

Blader door alle voorgaande edities, uitslagen, wedstrijdverslagen en foto’s op golfgeschiedenis.nl. 

Lees ook:

• Historie Dutch Ladies Open in cijfers (Golfers Magazine)
• Video van Liz Weima's zege in 1994
• De geschiedenis van het Dutch Open

Keer terug naar de pagina Onze historie - publicaties en artikelen.