Spelvormen voor clubwedstrijden

Verdeel de deelnemers in teams van 3 tot 6 personen. Elk team vormt een flight. Alle spelers van het team slaan op elke hole af. Vervolgens kiest het team de beste bal om mee verder te spelen. De overige ballen worden opgenomen en geplaatst binnen één clublengte van deze bal, maar niet dichter bij de hole. Vanaf daar slaan alle spelers nogmaals met hun eigen bal verder en dan wordt weer de beste bal gekozen. Op de greens moeten de ballen gespeeld worden binnen 10 cm van de gekozen bal (maar niet dichter bij de hole). Deze plaats op de green dient gemarkeerd te worden met een marker. Als er is uitgeholed, wordt de holescore genoteerd. Na 9 holes vergelijk je de scores van de teams om een winnend team te bepalen.

Omdat ieder team telkens vanaf een redelijk goede plek verder speelt, is dit een relatief snelle spelvorm. Iedereen in het team is belangrijk en draagt bij aan het teamresultaat.  Beginnende golfers hoeven geen individuele prestatie te leveren en voelen daardoor minder druk.

Voor nieuwe golfers is de Superbal-variant het meest geschikt. In een Superbal mag iedere speler elke slag doen.

Desgewenst kan de wedstrijdleiding aanvullende voorwaarden stellen. Texas scramble is een vorm waarbij van ieder teamlid een minimaal aantal afslagen gekozen moet worden tijdens de ronde. Zo wordt voorkomen dat een longhitter in het team in grote mate het teamresultaat bepaalt. Sommige vormen van Texas scramble schrijven voor dat iedere speler de par-3 holes moet spelen met zijn eigen bal.

Bij Florida scramble (ook bekend als Dropout scramble, Step aside, Stand aside) geldt dat de speler van wie de slag wordt gekozen niet de volgende slag mag doen.

Een scramble wordt soms ook gespeeld met deze voorwaarde: "Van elke speler moet minimaal twee maal de bal gekozen worden met de beste ligging".

Een One-person scramble is een spelvorm waarbij iedere speler twee ballen slaat, er eentje uitkiest en vanaf die plek weer twee ballen slaat, enzovoort, totdat de bal is uitgeholed.

Een wedstrijdvorm voor teams van 2 personen. Een tweetal (A en B) speelt tegen een ander team van twee spelers (C en D). Speler A en B slaan af, kiezen de beste bal en slaan vanaf dat punt weer verder met hun eigen bal. Ze kiezen dan weer de beste bal en slaan (putten) vanaf dat punt weer verder, totdat de bal is uitgeholed. Speler C en D doen precies hetzelfde.

Je kunt de tweetallen strokeplay of matchplay laten spelen. Bij strokeplay wint het team met de beste score na 9 holes. Een matchplay-voorbeeld: op hole 1 maakt het duo A-B par en het duo C-D bogey, het is nu 1 up voor duo A-B.

Op ngf.nl/whs vind je de geadviseerde playing handicap-percentages voor scrambles waarbij twee personen een team vormen.

Meer informatie: doublesgolf.com/about (dit is de website van de Amerikaanse Doubles Golf-competitie).

Het deelnemersveld wordt verdeeld in teams van vier. Ieder teamlid slaat af. Daarna kiest het team de beste afslag. Vanaf die plek spelen alle teamleden hun eigen bal. Het team met de meeste punten wint.

Omdat iedereen meestal vanaf een goede plek een tweede slag kan doen, is dit een leuke wedstrijdvorm voor beginnende golfers. Omdat iedereen pas individueel gaat spelen na een goede afslag, gaat het spel ook vrij snel.

Er zijn verschillende manieren om een teamscore per hole te berekenen:

1. De som van de individueel behaalde Stablefordpunten op een hole (bijvoorbeeld 3 + 2 + 1 + 0).
2. De som van de twee beste Stablefordscores op een hole (bijvoorbeeld 3 + 2).
3. De som van de beste en de slechtste Stablefordscore op een hole (bijvoorbeeld 3 + 0).
4. De som van de Stablefordpunten als je de slechtste en beste score schrapt (bijvoorbeeld 2 + 1).

Shambles kan ook met teams van drie personen gespeeld worden.

In de GolfSixes League, een serie voor jeugdspelers, worden 6-holes wedstrijden gespeeld. Zo'n GolfSixes-wedstrijd is ook zeer geschikt voor volwassen nieuwe golfers. Hieronder wordt uitgelegd hoe GolfSixes als een clubwedstrijd gespeeld kan worden.

De spelvorm is scramble matchplay en de groep wordt verdeeld in teams van zes of acht personen. Stel dat er zestien deelnemers zijn, dan zijn er twee teams: Team A en Team B.

In elke flight speelt een koppel van Team A tegen een koppel van Team B. Bij de samenstelling van de tweetallen kan een betere speler gekoppeld worden aan een minder goede speler, dit bevordert succesbeleving en de snelheid in de baan.

De flights spelen hole 1 tot en met 6 en de koppels in de flights spelen drie 2-holes wedstrijdjes. 

Beide spelers van een koppel slaan af. Vervolgens kiest het koppel de beste bal om mee verder te spelen. Vanaf die plek slaan de twee spelers nogmaals met hun eigen bal en dan wordt weer de beste bal gekozen. Ligt de bal eenmaal op de green, dan mogen beide spelers putten, totdat de bal is uitgeholed.

Na elk blok (na elk 2-holes wedstrijdje) wordt gekeken welk tweetal heeft gewonnen. Een tweetal dat een blok wint, wint 1 punt voor het team. Een gelijkspel levert een half punt op. Na elk blok begint de stand weer bij nul. Zo worden er dus drie wedstrijdjes gespeeld in één wedstrijd en hebben spelers vaker kans om te winnen. 

Aan het eind van de wedstrijd wordt gekeken welk team de meeste punten heeft verzameld.

Er is ook een variant van GolfSixes waarbij er 9 holes worden gespeeld. De holes worden dan opgesplitst in drie keer 3 holes waardoor er drie kleine wedstrijdjes in één ontstaan. 

GolfSixes is ook een format van de DP World Tour maar in dit geval gaat het om een wedstrijdvorm waarbij landenteams greensome matchplay over zes holes spelen.

Maak van elke hole op de baan een par 3 (bij voorkeur met een gele en rode tee) en organiseer op dat korte parcours een individuele Stablefordwedstrijd. Een par-3 wedstrijd op de grote baan gaat snel en is geschikt voor nieuwe golfers met weinig ervaring. Voor gevorderde golfers is het een leuke afwisseling. 

In een wedstrijd waarbij elke hole een par 3 is, is er meer kans op een hole-in-one. Zorg er dus voor dat je prijzen achter de hand hebt mocht iemand een ace maken.

Wis je dat je in elke grote 9-holes of 18-holes baan een qualifying par-3 parcours kunt maken? Lees hier meer over in het artikel Maak een kleine baan in de grote.

Een wedstrijd voor teams van drie golfers waarbij de spelers in een team de nummers 1, 2 en 3 krijgen. Iedereen speelt van dezelfde tee. Als het deelnemersveld uit veel nieuwe golfers bestaat, dan is rood of blauw de juiste tee. Het team met de beste score wint. 

• Op hole 1 (en 4 en 7) slaat speler 1 af. Speler 2 slaat de tweede bal, speler 3 de derde bal, speler 1 de vierde bal. En zo door totdat uitgeholed is.
• Op hole 2 (en 5 en 8) slaat speler 2 af. Daarna slaat nummer 3, dan nummer 1, dan nummer 2, en zo voort.
• Op hole 3 (en 6 en 9) slaat speler 3 af. Daarna slaat nummer 1, dan nummer 2, dan nummer 3, en zo voort.

Aflossing (Relay) is een relatief snelle spelvorm. Iedereen komt toe aan lange slagen, korte slagen en putts. 

In deze wedstrijd nemen de greenkeepers 'wraak' op de golfers door de baan extreem moeilijk te prepareren. Ze zetten bijvoorbeeld een tractor midden op een hole, leggen een beregeningsslang op de green of steken een hole helemaal aan de rand van een green vlakbij een bunker of waterpartij.

Bij deze wedstrijd kun je de deelnemers individueel laten spelen of in teams van drie tot zes spelers opdelen waarbij ze Superbal spelen. (Lees hierboven meer over een Superbal.)

In een Regenboogwedstrijd (niet qualifying) worden alle teekleuren gebruikt (op de meeste banen is dat wit, blauw, geel, rood en oranje). De spelvorm is scramble en er wordt gespeeld in koppels van twee. Als je een 18-holes Regenboogwedstrijd organiseert op een baan met witte, blauwe, gele, rode en oranje tees werkt het als volgt. Elk koppel slaat twee keer af van oranje, vier keer van rood, vier keer van blauw, vier keer van geel en vier keer van wit. De wedstrijdleiding geeft per hole aan van welke kleur tee gespeeld moet worden. Van iedere speler moeten negen afslagen worden gekozen. De spelvorm zorgt ervoor dat je de baan speelt vanaf plekken waar je normaal niet komt.

In de meeste qualifying wedstrijden bepaalt de wedstrijdleiding van welke tee de deelnemers spelen en meestal moeten mannen van geel en vrouwen van rood. Maar de wedstrijdleiding kan er ook voor kiezen dat de speler zelf bepaalt van welke teekleur hij of zij speelt. Het is een goed idee om de teekeuze geregeld vrij te laten. Het Course Rating System zorgt ervoor dat alle spelers de juiste baan- en playing handicap krijgen. Sommige spelers zullen voor een andere kleur tee kiezen omdat ze het als een leuke afwisselling zien. Andere zullen wellicht voor een andere kleur kiezen omdat ze verwachten beter te scoren vanaf een andere teeset. 

Veel clubs organiseren eens per jaar een nachtgolfwedstrijd. Er wordt gespeeld met lichtgevende golfballen en in sommige gevallen wordt de baan voor een deel verlicht. Een avondwedstrijd spreekt zowel 'gezelligheidsgolfers' als een deel van de 'competitieve spelers' aan.

Sinds 2019 is er een officiële nieuwe qualifying spelvorm met de naam ‘maximum score’. Maximum score is voor ervaren golfers die van strokeplay houden. Maar de spelvorm is minder 'wreed' dan gewoon strokeplay en gaat ook sneller. Meer informatie vind je in het artikel Alles wat je moet weten over de spelvorm maximum score.

Tegen par is een wedstrijdvorm die snel gaat (als het gespeeld wordt zoals het moet). Iedere deelnemer speelt op elke hole tegen zijn eigen par. Stel dat een speler op elke hole een slag krijgt, dan levert een bruto par (een netto birdie) een plus op. Een bruto bogey (een netto par) levert een nul op en een bruto double bogey (een netto bogey) een min. Als een speler op een hole geen netto par kan maken, dan dient de bal opgepakt te worden. De speler dient altijd de bruto holescore te noteren. De speler die het hoogst in de plus eindigt, is de winnaar.

Anders gezegd: de telling gebeurt als in matchplay. De par van elke hole is daarbij de score van een denkbeeldige tegenstander. De netto score van de speler op elke hole bepaalt of hij de hole wint (+), verliest (-) of gelijk speelt (0). De telling geschiedt in de volgende termen: zoveel holes up (plus), zoveel holes down (min) of all square.

Tegen par is een qualifying wedstrijdvorm. Als de golfbaan en de wedstrijdvorm beide voldoen aan qualifying condities, dan is de wedstrijd automatisch qualifying en moeten scores worden verwerkt voor handicapdoeleinden.

Het is ook mogelijk een foursome tegen par-wedstrijd te organiseren. Deze wedstrijd is niet qualifying.

Tegen bogey werkt hetzelfde als tegen par, maar er mag een slag meer per hole worden gedaan.

Op ngf.nl/whs vind je de geadviseerde playing handicap-percentages voor tegen par / tegen bogey. De spelvorm tegen par / bogey wordt uitgebeid behandeld in regel 21 van het regelboek.

Deze wedstrijdvorm lijkt sterk op een individuele wedstrijd tegen par. Het enige verschil is dat de speler zelf mag kiezen op welke hole(s) hij zijn handicapslag(en) wil gebruiken. Hij hoeft zich dus niet te houden aan de stroke index. Indien het zo uitkomt, mag hij ook twee of zelfs drie slagen op één hole opnemen. Hij mag echter nooit méér slagen gebruiken dan waar hij op grond van zijn handicap recht op heeft. Na het beëindigen van elke hole, doch vóór het afslaan op de volgende hole, moet de speler bepalen of hij op de zojuist gespeelde hole gebruik wil maken van een of méér handicapslagen. Vanwege de vrije keuze van de speler is dit geen qualifying wedstrijd.

Bij deze variant van tegen par wordt de par van elke hole vastgesteld door de score van de vos (bijvoorbeeld een pro van de golfclub of een goede amateur). De vos speelt voor de wedstrijd uit en noteert de score op de scorekaart én op een briefje. Dat briefje wordt geplaatst bij de vlag van de betreffende hole of bij de volgende afslagplaats.

Een vossenjacht is een vorm van strokeplay (waarin men op elke hole speelt tegen de score van de vos) maar de telling vindt plaats als in matchplay. Na afloop van de wedstrijd vergelijken de deelnemers hun netto score op elke hole met de score van de vos. Zij kunnen dan bepalen of zij de hole hebben gewonnen (+), verloren (-) of gehalveerd (0).

De vos zelf kan ook een prijs winnen. Indien niemand up is tegen zijn score, heeft de vos gewonnen.

Op de eerste negen holes is de spelvorm strokeplay, op de tweede negen holes wordt Stableford gespeeld. Voor de wedstrijd geldt dit resultaat: de behaalde Stableford-punten op de tweede negen worden afgetrokken van de netto strokeplay-score op de eerste negen. Voor handicapdoeleinden geldt de Stableford-score over 18 holes.

Op ngf.nl/whs vind je de geadviseerde playing handicap-percentages voor alles strokeplayvormen.

Een wedstrijd voor tweetallen. Ieder speelt zijn eigen bal. Per hole telt de beste (netto) score van de twee spelers. FBBB kan als stroke- of matchplay gespeeld worden.

Bij strokeplay ('vierbal strokeplay') worden de slagen op dezelfde wijze per hole verdeeld als bij Stableford. Op de scorekaart hoeft alleen de beste bruto score te worden genoteerd, op zo'n manier dat duidelijk is welke speler de score maakte. Het team dat de ronde met het minst aantal slagen voltooit, is winnaar.

Bij matchplay gaat het per hole om de beste score van het ene team (speler A en B) tegen de beste score van het andere team (speler C en D). 

Men moet de bal opnemen indien men het resultaat van de partner niet meer kan verbeteren.

Op ngf.nl/whs vind je de geadviseerde playing handicap-percentages voor fourballs. De spelvorm fourball wordt uitgebreid behandeld in regel 23 van het regelboek.

Een wedstrijd voor tweetallen. Ieder speelt zijn eigen bal. Het resultaat van het team wordt bepaald door de som van beide (netto) scores over de vastgestelde ronde(n). Het team met de laagste totaalscore is de winnaar.

Een eclectic over 18 verschillende holes is een strokeplaywedstrijd waarbij de beste helft van de bruto scores op respectievelijk de par-3's, par-4's en par-5's wordt geteld. Is de helft geen geheel getal, dan wordt het grootste niet-gehele getal naar beneden afgerond. Een voorbeeld: een baan heeft 5 par-3's, 9 par-4's en 4 par-5's; het wedstrijdresultaat wordt bepaald door optelling van de beste drie scores op de par-3's, de beste vier scores op de par-4's en de beste twee scores op de par-5's. Men dient ervoor te zorgen dat op elke hole de par voor elke kleur tee gelijk is. Het is geen qualifying wedstrijd, omdat men de verplichting heeft de bal op te nemen indien de score op een hole geen invloed meer kan hebben op het eindresultaat.

Op een 18-holes baan kan men ook een eclectic over 36 holes organiseren. De deelnemers spelen de 18-holes baan bijvoorbeeld eerst op zaterdag en daarna op zondag. Op zondag kunnen ze de gemaakte holescores van zaterdag verbeteren.

Een variant van de eclectic is de reverse eclectic. Hierbij tellen voor het wedstrijdresultaat de slechtste scores op de par-3's, par-4's en par-5's. Omdat het nu de slechtste scores betreft, moet elke hole uitgespeeld worden en is het in feite een gewone strokeplaywedstrijd en dus in principe een qualifying wedstrijd. Ook bij een reverse eclectic dient de par voor elke teekleur op elke hole gelijk te zijn.

Bij een eclectic op een 9-holes baan wordt de 9-holes baan twee keer gespeeld. De deelnemers noteren hun score op de eerste negen holes. Op de tweede negen proberen ze op elke hole een betere score te maken. Voor de wedstrijd telt de beste score per hole. Dus na afloop van de achttien holes kiest de speler de beste van de twee scores, gemaakt op de eerste en de tiende hole, op de tweede en de elfde, etc.

Deze spelvorm gaat redelijk snel, want op de tweede negen kan een speler de bal oppakken als de holescore niet verbeterd kan worden. Het is geen qualfying wedstrijd omdat men de bal in de tweede 9-holes ronde behoort op te nemen indien men op een hole de score van de eerste ronde niet meer kan verbeteren.

Vaak heeft een 9-holes baan op een groot aantal holes twee verschillende afslagplaatsen: één voor de eerste negen en één voor de tweede negen holes. Ervan uitgaande dat de par van elke hole op de eerste negen dezelfde is als de par van dezelfde hole op de tweede negen holes, kan men de wedstrijd op twee manieren spelen:

• men speelt de holes van de eerste negen en van de tweede negen van dezelfde afslagplaatsen;
• men speelt de holes van de eerste negen en van de tweede negen van verschillende afslagplaatsen.

Een variant van de eclectic is de reverse eclectic. Hierbij tellen voor het wedstrijdresultaat de slechtste scores. Bij een reverse eclectic op een 9-holes baan wordt van ieder tweetal identieke holes (1 en 10; 2 en 11;...; 9 en 18) de slechtste bruto score bepaald. Het bruto eindresultaat wordt bepaald door deze 9 slechtste scores bij elkaar op te tellen. Een reverse eclectic is een gewone strokeplaywedstrijd en dus een qualifying wedstrijd.

Een wedstrijd voor tweetallen. Men speelt per partij (speler A en B) met één bal. Speler A slaat af op alle holes met een oneven nummer en speler B op die met een even nummer. Op elke hole wordt de bal om de beurt geslagen, strafslagen hebben hierop geen invloed. De spelers mogen van te voren zelf bepalen wie van hen afslaat op de oneven holes en wie op de even holes.

Foursome (in Amerika vaak 'alternate shot' genoemd) kan als stroke- of matchplay worden gespeeld en met of zonder handicapverrekening. Bij foursome Stableford heeft het paar een playing handicap.

Een variatie op foursomes is een vorm van matchplay die ook bekend is als threesomes, waarbij een individuele speler speelt tegen een partij van twee partners die om de beurt spelen met één bal.

Op ngf.nl/whs vind je de geadviseerde playing handicap-percentages voor foursome. De spelvorm foursome wordt uitgebreid behandeld in regel 22 van het regelboek.

Een wedstrijd voor tweetallen. Beide spelers van een koppel (speler A en B) slaan een bal af (A slaat bal a, B slaat bal b).Vervolgens slaan de spelers elkaars bal (A slaat bal b en B slaat bal a). Hierna kiest men de beste bal en vanaf deze plek wordt verder gespeeld. De derde slag wordt gedaan door de speler die met de gekozen bal heeft afgeslagen. Daarna wordt op die hole de bal om de beurt geslagen, strafslagen hebben hierop geen invloed.

Op ngf.nl/whs vind je de geadviseerde playing handicap-percentages voor Pinehurst / Chapman.

Een wedstrijd voor tweetallen. Greensome is een variatie op foursome. Beide spelers van een team (speler A en B) slaan een bal af. Hierna kiest men de bal waarmee men verder wil spelen en neemt men de andere op. De tweede slag wordt gedaan door de speler wiens bal niet gekozen is. Daarna wordt op die hole de bal om de beurt geslagen, strafslagen hebben hierop geen invloed.

Een greensome kan als strokeplay en matchplay gespeeld worden.

Op ngf.nl/whs vind je de geadviseerde playing handicap-percentages voor greensome.

Een stokkenwedstrijd kan als strokeplay- maar ook als Stablefordwedstrijd worden gespeeld. Vooraf (bij de wedstrijdinformatie en op de startlijst) wordt het aantal clubs bepaald, dat iedere speler maximaal mag meenemen en tevens wordt dan aangegeven hoeveel slagen of punten men extra krijgt per club minder dan het maximum. Gebruikelijk is een maximum van 5 clubs. De wedstrijdleider kan een ander maximum en/of een andere slagenaftrek of puntenbijtelling hanteren.

Bij strokeplay kan de extra aftrek van het netto eindresultaat als volgt zijn: 5 clubs: 0 slagen: 4 clubs: 3; 3 clubs: 6; 2 clubs: 9; 1 club: Bij Stableford kan de extra bijtelling bij het resultaat als volgt zijn: 5 clubs: 0 punten: 4 clubs: 3; 3 clubs: 6; 2 clubs: 9; 1 club: Het aantal clubs dat een deelnemer gebruikt, wordt voor het uitreiken van de scorekaart op deze kaart aangetekend. Indien meer clubs worden meegenomen dan het maximum volgt diskwalificatie. Vanwege de vooraf bepaalde beperking van het aantal te gebruiken clubs is dit geen qualifying wedstrijd.

Een cross country is een strokeplay(team)wedstrijd, die men niet over de normale holes speelt maar over een uitgezet parcours, kriskras over de baan. Zo kan men bijvoorbeeld een hole spelen van de afslag van de eerste hole naar de green van de zesde hole.

Het is niet nodig om uitsluitend van bestaande tees naar bestaande greens te spelen. Afslagplaatsen kunnen overal in de baan aangebracht worden.

Veiligheid is belangrijk. Vermijd elkaar kruisende holes of andere gevaarlijke situaties. De wedstrijdleiding moet zorgen voor een duidelijke beschrijving van het parcours - het liefst met een plattegrond - en een aangepaste scorekaart. De baan is tijdens de cross country dicht voor niet-deelnemers.

Een verborgen-holeswedstrijd is een gewone strokeplaywedstrijd, waarbij men na afloop van de wedstrijd (eventueel vlak voor of bij binnenkomst van de eerste groep) door loting 6 (eventueel 9) holes aanwijst die niet voor het wedstrijdresultaat meetellen.

Bij een vlaggenwedstrijd mag iedere speler slechts een vooraf bepaald aantal slagen doen. Dit aantal slagen (inclusief strafslagen), dat op de scorekaart wordt vermeld, is gelijk aan de playing handicap + de par van de baan. Met playing handicap 24 en een par van 71 mag men dus 24 + 71 = 95 slagen doen.

Iedere speler krijgt een vlaggetje mee, waarop een nummer staat. Dit nummer wordt ook vermeld op de scorekaart van de betrokken speler. Nadat de laatste slag is gedaan, zet de speler het vlaggetje op de plaats, vanwaar hij de volgende vlag zou moeten doen.

De plaats van het vlaggetje dient nauwkeurig op de scorekaart vermeld te worden. De wedstrijdleider gaat na binnenkomst van de laatste deelnemer de vlaggen ophalen en de plaats ervan controleren om de juiste rangschikking te kunnen opmaken.

Een non-alibiwedstrijd wordt meestal gespeeld als een gewone strokeplaywedstrijd. De speler krijgt echter het recht om een aantal slagen over te doen met een maximum van bijvoorbeeld een derde van de handicap. Variaties zijn mogelijk, bijvoorbeeld een voorwaarde dat alleen afslagen of putts opnieuw gedaan mogen worden. Omdat er niet volgens de regels wordt gespeeld, is het geen qualifying wedstrijd.

Aangepast Stableford is een spelvorm waarbij een hoger aantal punten gegeven wordt voor goed spel, maar ook punten worden afgetrokken voor slecht spel. Je krijgt bijvoorbeeld vier punten voor een birdie, twee voor een par en min één punt voor een bogey.

Bij International Stableford is de afwijkende telling als volgt:

• 3 punten voor een netto score van 2 of meer slagen boven par;
• 1 voor een bogey, 0 voor een par, 2 voor een birdie;
• 5 voor een eagle en 10 punten voor een albatros of beter.

Als met volledige handicapverrekening wordt gespeeld, is dit een qualifying wedstrijd. De wedstrijdresultaten moeten dan naar de gewone Stablefordtelling worden omgerekend.

Murphys is een andere vorm van aangepast Stableford. Een bogey of slechter levert -3 punten op, een bogey -1 , een par 0 punten, een birdie +2, een eagle +5 en een albatros +8.

Een wedstrijdvorm waarbij het deelnemersveld verdeeld wordt in teams van vier spelers. Voor het wedstrijdresulaat tellen de twee beste scores per hole. 

Op ngf.nl/whs vind je de geadviseerde playing handicap-percentages voor deze spelvorm.

Een wedstrijdvorm waarbij het deelnemersveld verdeeld wordt in teams van vier spelers. Op de eerste hole (cha) telt de laagste score van een teamlid als de teamscore (bijvoorbeeld een netto 4). Op de tweede (cha cha) tellen de twee laagste scores als de teamscore (bijvoorbeeld een netto 4 en 5). Op de derde hole (cha cha cha) tellen de drie laagste scores als de score van het team (bijvoorbeeld een netto 3, 4 en 5). Dit proces herhaalt zich op holes 4 tot en met 6 en zo verder. Het team met de laagste teamscore na 9 of 18 holes wint de wedstrijd.